A parent, brother, friend deceased, to cry—
"He's dead indeed, but he was born to die"-
Such temperate grief is suited to the size
And burden of the loss; is just and wise.
But to exclaim, "Ah! wherefore was I born,
Thus to be left forever thus forlorn ?"
Who thus laments his loss invites distress,
And magnifies a woe that might be less,
Through dull despondence to his lot resign'd,
And leaving reason's remedy behind.

TRANSLATIONS

FROM

THE FABLES OF GAY.

LEPUS MULTIS AMICUS.

Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domûs:
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.
Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris
Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;

Et quisque innocuo,invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens,
Venatorum audit clangores ponè sequentem,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.
Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat latè circumvagus, illuc,
Unde abiit, mirâ calliditate redit;
Viribus at fractis tandem se projicit ultro

In mediâ miserum semianimemque viâ.

Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe Quam lætâ adventu cor agitatur equi!

Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque

Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus Fert quodcunque, lubens, nec grave sentit

onus.

Belle, miselle lepuscule, (equus respondet) amara Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi. Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique

Adveniunt, quorum sis citò salvus ope. Proximus armenti dominus bos solicitatus Auxilium his verbis se dare posse negat: Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus

amicum

Me nescire potest usque fuisse tibi, Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam;

Hinc me mandat amor. Juxta istum messis

acervum

Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet; Et quis non ultro quæcunque negotia linquit, Pareat ut dominæ cum vocat ipsa suæ ? Nec me crudelem dicas-discedo-sed hircus, Cujus ope effugias integer, hircus adest. Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina languent!

Utque caput, collo deficiente, jacet !

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum, Vellere eris melius fultus, ovisque venit.

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta meæ ;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.

Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur,
Ut periturum alias ocyus eripiat.

Remne ergo, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Incolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.

Ignoscas oro.

Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta

perempto

Tristitia est nobis ingruitura !-Vale!

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memor.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum, respiciensque tremit;
Angustissima quæque foramina lampade visit,
Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes
Queis sua res tenuis creverat in cumulum.
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora
pulsans

Aurum execratur, perniciemque vocat;

O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset, Hoc celasset adhuc si modo terra malum! Nunc autem virtus ipsa est venalis ; et aurum Quid contra vitii tormina sæva valet ?

O inimicum aurum? O homini infestissima pestis;

Cui datur illecebras vincere posse tuas ?

Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est,

Et præter nomen nil retinere boni.

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit ; Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,

Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum
Ex malesuadâ auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, irâ fervidus, ipse stetit.

Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis
Ostendens; tremulum sic Deus increpuit.
Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis
aures?

Ista tui similis tristia quisque canit. Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa,

Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est. Mene execrandum censes, quia tam pretiosa Criminibus fiunt perniciosa tuis?

Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus Quisque catus nebulo sordida facta tegit. Atque suis manibus commissa potentia, durum Et dirum subito vergit ad imperium.

Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam.
Idem aurum latet in pectore pestis edax.
Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.

Auri et larga probo si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:
Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat
orbos,

Et viduas lacrymis ora rigare vetat.

Quo sua crimina jure auro derivet avarus, Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?