sceres. nos remittere videantur, quod ad eorum testimonium infirmandum satis sit, superiùs quoque dictum putemus. Ad finem aliquando pervenimus tuæ Fidei publicæ; quæ ex Gallico ferè sermone in Gallico-latinum “tralatitia" inanissimi libri maximam partem occupat. Co : isse Morum, suum tamen illi testimonium tanquam homini reverendo, probo, inculpato perhibuerint, sciant nos istiusmodi testimonium etiam consulum et scabinorum tanquam levissimum, et nullius planè authoritatis repudiare. Horum, inquis, rectorum "gravitatem, fidem, autoritatem si nosses, sexcentis mil-pias jam omnes tuas cum supplemento etiam lustralenorum Miltonorum libellis retundendis parem agnoErgo verò, mi homo, id nescio an ita facilè agnoscerem; quandoquidem et id nescio, apisivdny, an λarivony, virtute an censu magistratum illum in civitate sua obtineant. Neque me latet consules, et prætores, illustriora longè quàm nunc sunt nomina, etiam Verrem, reorum omnium Romæ perditissimum, studiosè defendisse, cum provincia tota, virique boni universi gravissimè accusarent. Hoc summum fidei tuæ publicæ propugnaculum, eademque basis et firmamentum maximum, quàm nullo tamen negotio labefactetur et corruat, vides. Sequitur ecclesiæ Amsterodamensis Gallo-Belgicæ testimonium, subscriptore imprimis Hottono, Mori intimo, et quod suprà demonstravimus, Regü Clamoris conscio. Valdè nobis probatum sit necesse est hujusmodi testimonium, cujus subscriptionis princeps est Hottonus. Sed tamen quid afferat, videamus. "Tantum abesse,” ait, "ut eorum criminum eum reum esse sciamus aut agnoscamus, quorum à quodam Miltone Anglo accusatur."-Hujus fidei vis maxima, ut video, in ignorantiæ professione posita est. Quid hoc testimonio faciamus? quid hac fide? quæ suà se potissimùm ignorantia commendat. Reum esse nescimus, non agnoscimus: hoc quis præterea toto propemodum Belgio ignorat, quæ illi præcipuè crimina objicio, eorum ipsum in utroque foro, non reum modò diuturnum fuisse, sed plurimorum judicio damnatissimum; nec nisi potentium quorundam studiis, utque sacro potiùs ordini quàm ipsi consuleretur, fuisse absolutum. Tantum abest ut reum esse sciamus," ut contrà potius ab illo aliquoties conciones sacras rogaverimus." Contenti nempe hoc forensi judicio, ubi gratia plus justo potuit ; et suadente præsertim Hottono, quoties ipse respirare et suis parcere lateribus decrevisset. Verum hoc quid efficit? aut quis est nescius multos in concionibus satis esse placitos, satis suaves ac tinnulos, qui in omni vita reliqua offensioni maximæ fuerint? Etenim qui suis libidinibus explendis dat operam, quid obstat quo minus idem titillandis alienis auribus commodè servire possit. Quod reliquum est, index potiùs operis, quàm testimonium dici meretur: quando enim aliud quod dicat non habet," satis superque testantur," inquit, de ipso aliarum ecclesiarum in quibus vixit diutiùs quam apud nos, publica documenta ad quæ nos iis consentiendo referimus." Quæ vox detrectantium penè, et libenter hoc negotio expedire se cupientium prorsus videtur; facitque ut non immeritò suspicemur, testimonium hoc, tametsi planè friget, non sine sudore tamen Mori, allaborante etiam Hottono, multis repugnantibus, impetratum ægrè fuisse. Epilogi loco est “curatorum schola" testimonium. Verum in schola quid tu declamites, quid recites, aut quemamodum te geras, neque tanti esse reor ut cognoscere curemus, neque ad hanc causam pertinet. Vitam et mores tuos excutimus: quos cum isti vix attingere, et ad literas superiores malle vimus: peramplas quidem eas, sed ad pompam sanè potiùs, quàm ad verum robur comparatas. Hæ sunt plumæ tuæ, sub quibus corniculam latitare te dixi. Hæc vestis illa multicolor qua Morum revera, id est morionem te induisti: his tu phaleris ne populum quidem fefelleris: tuque si sapuisses, aut ullo rerum usu præditus fuisses, nullius fore usus tibi hæc omnia, quod ad tuam attinet causam, facilè intellexisses. Potest fortasse quispiam, cujus nomen alioqui nunquam audissemus, tam sui venditandi causa quam tui, phalerata verba tibi dedisse potest aliorum pudor et bonitas flagitanti ac sudanti, et agi jam tuam existimationem miserè querenti, hoc tantulum non denegasse. Potes tu per interpretes Hottonos multa confecisse: et tamen post hæc omnia scito te nihil quod ad rem pertineat in medium protulisse. Quid juverit, quæso, vel in foro testimonia generatim dicta, quid elogia de tuis" dotibus," quid incertas blandientium amicorum laudes proferre, si ego te certorum criminum accuso? Accusarunt te adulterii Genevæ olim viri graves; tempus, locum, adulterum nominarunt: multorum præterea criminum te detulerunt. Quid si istam farraginem pro testimonio Judicibus tum tuis ostendisses? accepturosne putas fuisse eos, teque absolvendum istis criminibus fuisse continuò judicaturos? immò verò jussissent te, ablatis hisce nugis, appositè respondere; ullamne cum ista fœmina rem, rationemve habueris; illo in horto eamne conveneris; illo in tugurio, clausis foribus, solusne cum sola fueris. Hæc et hujusmodi multa ex te requisissent; ad quæ singula, neque in illo tum judicio, quod te jure absolvere vel suspicione posset (judicium enim illud petita abeundi licentia commodùm prævertisti) neque in hoc libro, tot alioqui ineptiis refertissimo, quicquam respondes. Facis idem prorsus in causa quoque Pontiana: quid in foro transactum sit, quantopere tua gratia ad præjudicium miseræ mulierculæ post Salmasii obitum valuerit, suspiciosè admodum ipse narras. De illis nocturnis Haga Leidam itineribus, de illis cum Pontia clandestinis atque nocturnis congressibus, quanquam hæc et multò plura hujusmodi omnibus in ore sunt, nullum verbum facis. Quid hæc prorsus alienissima nobis obtrudis? immò quid omnino hanc tantam literarum ac testimoniorum congeriem tibi ullo tempore comparâsti? an quod tuæmet ipse conscientiæ satis probatus apud te non eras? an quod de te nec tibi ipsi, nec spontaneis hominum sermonibus credere audebas, nisi tot coactis nominibus ac testimoniis tibimet confirmatum hoc esset atque testatum, id quod alioqui nunquam credidisses, te virum bonum aut tolerabilem posse cuiquam videri? An verò tot criminibus accusatus, cùm de te homines ubique pessimè loquerentur, commendationibus totidem sanare illa vulnera posse te existimasti? atqui vides quo sœpius ex mala valetudine ad inanem medicinam, ex novis maleficiis et rumoribus inde natis ad novas per agas. Non petuò commendationes recurris, earum authoritatem eò | veracior ultrò nobis largitur. "Ego Mori notitiam habui semper minorem abs te reddi atque indies leviorem : ægrotare nimirum existimationem tuam et morbosissimam esse, quæ tot purgationibus, tot medicamentis indigeat commendationum quis est quin suspicetur? Sed fortasse longinquas in urbes quemadmodum prædicas, ad professiones amplissimas persæpè invitatus, hoc te quasi commeatu, iter facturus, instruxisti. Optimè: quæro itaque an proficisci in animo tibi fuerit ad eos homines qui te ignorassent, qui an satis nossent? si ad illos, venustus profectò homo necesse est tibi fueris, qui ab illis invitatum iri te unquam credideris, qui te ignorassent: Si ad hos qui te jam satis norant, quid hoc tanto commendationum instrumento ac sarcina ad eos opus erat, quibus jam antea commendatissimum te esse ex eo ipso, quòd invitassent, sciebas. Perspicuum igitur est, nullam ob rem aliam, tantam vim testimoniorum commendatitiam sic te studiosè congessisse et in promptu semper habuisse, nisi vel ad ostentationem quandam circulatoriam, ad quam artem factum te præcipuè atque natum existimarim, vel impendentis ignominiæ metu, quam ex flagitiis nondum patefactis certissimam tibi expectabas. Ut haberes nimirum speciosum aliquid et publicum et foris partum, quod privatæ atque domestica 'et erumpenti interdum ex latebris opponeres infamiæ; utque procerum atque doctorum splendidis testimoniis, in quibus consequendis gratia atque ambitio nunc ferè plurimum possunt, contra populi veras voces te communires. Verùm ista te spes ut dixi, et frustrata jam est, et frustrabitur; cùm quia tuam obtegere improbitatem atque nequitiam, neque lux ulla neque tenebræ possunt, tum quia hoc ipsum quicquid est munimenti, quo te circumsepsisti, per se satis infirmum atque rimosum est. Id planius adhuc fiet, si testimonia hæc tua, quemadmodum per se singula consideravimus, ita nunc postrema primis, prima mediis conferamus; et doctores proceresque tuos inter se paulisper committamus. Ut intelligi tandem possit, quæ fides illius fidei publicæ, illorum testium sit, ubi aut alii ab aliis tam longè dissentiunt, aut plerique tam multa vel dissimulant vel nesciunt, quæ sua sponte alii fatentur. Illud imprimis exemplo sit, quod in iis literis occurrit quæ Genevensis esse ecclesiæ dicuntur. "Nihil utique illi," id est Moro, " vel ab infensissimis hostibus meritò objici queat, quod justæ sit reprehensioni obnoxium." Ego contrà non quæ hostes objiciunt Moro, sed quæ amici ejus, quæ testes ejus et "justæ reprehensioni obnoxia" fatentur, et ipsi in eo reprehendunt, ex his iisdem testimoniis depromam. Quid enim Deodatus? "Non provocat quidem" Morus," sed terribiles ungues habet ad sui tutelam." Quos ungues? nam istiusmodi quicquam inter Evangelici ministri arma non reperio; et eloquentiam nolim à viro docto atque humano, tam truci metaphora significari Reliquum est, ut ungues illos, feritatem atque ferociam hominis interpretemur, quos non ad tutelam sui, sed ad injuriam aliorum, in nos certè nimiùm expeditos atque acres feræ similior quàm pastori exercuit. Apertiora haud paulò sunt quæ Georgius Crantzius, Alberti æmulus, ne ab avunculo fortè suo historica fide superetur, et quantò ægrior tantò fortasse et Genevæ et in Belgio; semper magnas inimicitias Cur illam quæ vehementissimè ad te pertinuit, tam facilè prætermittis, hanc quæ te minimè attingit corrogatis tot testibus tanta mole refutare contendis? Sanè si ipse tibimet constare vis videri, nosque tuum institutum et respondendi rationem intuemur, qui fabulas confutatione indignas esse censes, aut illud in te verum crimen, aut hoc de te non verum magistratûs judicium credamus oportebit.-At non omni ex parte vituperandus est Morus; habet suas laudes; magna vitia magnis virtutibus compensat; facit quod in homine ecclesiastico laudatissimum simul et rarissimum est, ut gratis concionetur. "Nullo," inquit, "stipendio auctoratus gratuitam ecclesiæ operam rogatus præsto:" immò verò fortuitam; ex quo videlicet ampliore mercede proposita, relicto pastoris munere, sacrarum historiarum professor factus es id est reverà, ex sacrario in scholam ad stipendium uberius emigrasti: tum si cujus rogatu fortè concionaris, hoc tanquam beneficii loco imputas; cum assiduum pastoris ministerium deserueris, ut hanc subcisivam operam desertæ abs te ecclesiae non sine maximo compendio tuo gratis impertire videaris. Tu verò More, si ecclesiam Medio-thoritatem elevare statuissem, id ut quoquo modo posburgensem, quæ te, ut ais, tam honorificè invitasset, tanto cum fructu audisset, tam ægrè dimisisset, sine gravissima causa reliquisses, et ad alium gregem, idemque munus pastoris te contulisses, reprehendendum meritò et levitatis arguendum existimarim. Nunc cùm 'Attalicis,” ut ipse ais, "conditionibus" non Christianis, et "emolumenti fructu" longè uberiore adductus, non de grege in gregem desultorius tantummodo pastor transieris, sed illo munere longè potiore posthabito, ex Evangelii ministro mutatus in professorem et historicum, ex ipsis ecclesiæ adytis ad promeria regressus sis, non mercenarii solum, sed defectoris propè numero habendum te esse, si habenda veteris et sanctissimæ disciplinæ ulla ratio est, affirmare non vereor. At concionaris tamen et strenuè quidem, nunquam "majore cum fructu" Attalico, ad Pergamenos putà, non tuum ad gregem; quibus si fortè aures vix satis teretes pruriunt, tu, vitio cantorum planè converso, rogatus nunquam desistis: et velut sacerdos Phrygiæ matris nondum exsectus, aut Curetum aliquis, moves libenter tua crotala; non ut vagitum quempiam fabulosum, sed ut rumores flagitiorum tuorum plus nimio veraces fanatica vociferatione obruas. Hoc tu septenario strepitu et doctrina fortuita, ut quivis olim cyclicus aut sophista, si rogatus recitas, desertum Pastoris munus assiduum explere te putas? At concionator est bellus et facundus. Ita, credo, ut est orator: cui proverbia și demas, et insutos versiculorum centones, orationis ipso filo atque contextu nihil inornatius, nibil incompositius, nihil verbosius atque putidius; nihil ubi venustatem, numerum, atque nervos paulò disertiore homine dignos magis requiras. Unum est in quo graviter titubatum à me esse fateor: Græcarum literarum professorem dixi, quem sacrarum historiarum dixisse debui: enimverò incredibile mihi prorsus, et portento simile videbatur, historiarum sacrarum eum esse professorem, qui tot profanarum argumentum ipse atque materies esset. Tu verò mihi rectiùs, More, non historiarum, sed calumniarum professor deinceps nomi naberis. Quod ne quis à me secus atque res ipsa se habet dictum arbitretur, mea ipsa verba abs te prolata in medio ponam; tuam deinde horum interpretationem, quam dico esse calumniam: ut quàm impudenter et malitiosè agas, quod et suprà idque sæpius demonstravi, et hinc qualem te sacræ etiam literæ tortorem proculdubio sentiant, præterire neminem possit. Restat jam tibi sola Græcarum literarum professio: ergo hoc ego "crimini" tibi do, quòd Græcas literas es professus: ergo ego "Græcas literas earumque professores cogo in ordinem." Ergo ego "Græcas literas ad ima subsellia relego." Quis horum quicquam sequi præter te dixerit? ipsa malitia si operam tibi suam locasset, tale quippiam ex meis verbis ullam in partam torquendo exprimere qui tandem potuisset? tu hoc non solum pro verissimo tibi sumis, verum etiam ut non nasutum minus conjectorem te, quàm navum esse calumniatorem intelligamus, "cur Græcas" inquis “literas, earumque professores cogas in ordinem, nisi me fallit animus, olfeci fucum :" Nempè Salmasius cùm esset Græcæ linguæ callentissimus, et hujus ego au sem, Græcas literas, “ ejus," si diis placet,“ regna, ad ima subsellia relegavi." Quis calumniari solertiùs, quàm hariolari te nunc dicat? Atqui non meus ille fucus, vir sagacissime, sed tuus mucus quem olfecisti, tantummodo erat. Mihi enim cum Salmasio de Græcis non magis literis quàm calendis contestata lis erat; non illum literis vel Græcis vel Latinis, sed authoritatum et rationum ponderibus, affligendum atque sternendum esse intelligebam. Hinc tu, propterea quòd omnes cupidè ambages quæris, nequid ad rem dicere cogaris, ut olim paupertatis, ita nunc Græcarum literarum in laudes ridiculè sanè transcurris. Quas ego cum neque nesciam, et, siquis alius, plurimi faciam, nihil profectò ineptius, nihil alienius fingere potuisti, quàm despectas à me esse Græcas literas: cùm non tibi illas, sed te illis probro esse dixerim. Sed hæc tua perpetua ferè ratio est ; ubi non fictis criminibus urgeris, ut ne obmutuisse planè videaris, data tibi esse à me crimini quælibet fingis, aut absurda quævis et falsissima de me inseris eaque in primis quæ dicta nunquam sunt, refutanda irripis: Hic strepis, hic tumultuaris, hic te jactas. Si adulterii te postulo, paupertatem scilicet contemno; paupertas tibi contra me toto penu loculorum tuorum defendenda est: Si stupri arguo, Græcas literas nimirum vellico; Græcarum literarum obtrectator oppugnandus tibi sum: Sic tu vera fictis eludere conaris, ut hoc fumo excitato occultare turpem fugam et convictissimi sontis pudorem atque silentium possis. Vide autem, dum Græcas literas tam veteratoriè laudas, ut irascantur tibi literæ Latinæ ; tuumque " jecur latinum,” ut satis sanum non sit. Quota pars hæc est, inquis, sputorum et alaporum ?" Næ tu masculum tibi alapum hoc solecismo meruisti: nam fœmineas esse alapas quas tot sensisti, mirum non est si invitus agnoscas. Verùm hæc missa faciamus; levia sunt, vetera sunt; alius repentè homo jam factus est Morus; ad sanitatem jamjamque est rediturus; gradum unum atque alterum fecit; paulò veracior, paulò candidior ab rheto 66 66 rica Diaboli (sic enim calumniam supra nominat) ad | homines in corde isto quæ tu non vides." O confes rhetoricam transit Juliani. 66 Vicisti," inquis," Mil- sionem claram atque simplicem ! immò verò quid dtone." Hanc nempe vocem, ut ille olim (ne non Apos- scurius, quid cautius, quid jureconsultius compostisse tata satis germanus per omnia videaris) veritate victus poteras, ut decem causidicos vel adhibuisse viderere, vei emisisti. Sed vide, ne sincerum quod est, cauponum pertimuisse? Nam quid hoc est, obsecro?" an non vmore, mendatio statim diluas. "Confitentem," inquis, deant homines in corde isto." Quid vident homines a "habes reum." Ego verò reum quidem habeo; con- corde? Urinatore hic opus est Delio. Verum quid qus fitentem non habeo: nisi si id pro confesso est haben- in corde videat, viderit. Ego facta palam, audita, visa, dum quicquid tu silentio præteriisti: sic enim et libel- testata refero: quas nemo meas esse calumnias sine lum in nos famosum edidisse, et hosti nostro dicasse, maxima calumnia dixerit. "Longè turpior sum.” et Anglicanam Rempublicam indignissimis modis, me- quis, " re quidem vera quàm illi fingunt; ob illa ut que nominatim illæsus læsisse, totam denique fabulam abscondita, quorum apud te reus verè sum.” Sie ta Genevensem confiteris. Ab hac prævaricatione ad pre-nota ignotis, clara absconditis delere atque eluere to cationem quandam artificiose compositam te confers; naris: occulta, incerta, latentia confiteris, ut explivati, sive ea tuæ fidei publicæ extrema confessio dicenda certa, manifesta eò impudentiùs negare possis : ad -1est; ad quam Deum testem invocas, tremendum fateor tremum eò descendis, ut confessionem hanc, quas. et testem et judicem. Multa confiteris, multa ploras, libellum famosum de temetipso conscribas, quò facilita peccata quidem "longè gravissima," sed que ad nos veram accusationem aliorum possis evadere. Tube: nihil attineant, quia penitùs latent, et etiamnum incon- atque hujusmodi valere apud Deum cave existimes; fessa nobis sunt. Et ista quidem si in occulto, clausis- apud homines certè vel mediocriter sagaces, minimè que foribus, ut peccare anteà, ita nunc precari in ani- valebunt. Quod si linguis, ut ipse ais, atque convictis mum induxisses, laudassem equidem te, deque benig- omnium jamdiu verberatus, resipuisti aliquando revera. nitate et clementia divina benè sperare jussissem: nune et ad bonam frugem revertisti, gaudeo. Nos te sic cum in platea media orantem te hic reperiam, ad ho- veram egisse pœnitentiam arbitrabimur, si tuarum in mines potiùs quàm ad Deum concinnatas has esse pre- nos injuriarum et maledicentiæ famosæ pœnituisse ces, et quasi ultima jacentis tuæ fidei publicæ suspiria tandem intelligemus. judicarim. "Te Deus, te testem invoco, an non videant JOANNIS PHILIPPI ANGLI RESPONSIO AD APOLOGIAM ANONYMI CUJUSDAM TENEBRIONIS PRO REGE ET POPULO ANGLICANO INFANTISSIMAM. (FIRST PUBLISHED 1655.] CONTRA famosum anonymi cujusdam libellum, in quo | cùm talis esset, ab ipso Miltono neglectus et contemptus senatus populusque Anglicanus turpissimis convitiis est. Multò enim indignior ab omnibus existimabatur, lacerabatur, quem jam vulgo notum est, Salmasii gram- quàm ut spectata jam facundia limati illius atque culti matici infame opus fuisse, prodiit nuper Joannis Miltoni authoris ad eruenda sterquilinia, rabidamque loquacitaAngli pro patria sua defensio. Liber sanè probus, tem tam effrænis atque stulti blateronis refutandam omniumque doctorum virorum judicio domi forisque descenderet. Verùm nè inter suos perfugas inanis iste multùm approbatus. Qui cùm talis esset, expectabatur rabula se venditaret et aliquid magnum, vel quod uno quidem vel Salmasii ipsius, vel alius alicujus viri lite- sanè prandiolo dignum sit, se scripsisse crederet, equirati responsio. Illarum certè partium magni intererat dem cùm in patriam pietate, tum instauratæ nuper electum aliquem et disertum virum ad causam suam libertatis apud nos amore ductus, necnon illi etiam viro jam diu laborantem et ruentem adhibuisse. Cùm ecce mihi semper observando, quem iste insectatur, multis demum ex omnibus illis rumorem montibus, quos assi- officiis devinctus, pati non poteram, quin hujus ineptisduè fama nostras ad aures afferebat, tandem prorepit simi nebulonis petulantiam retundendam mihi, nè roexiguus iste mus, qui miserè stridens rodit tantummodò, gatus quidem, susciperem. Quemadmodum igitur aliud quidem nihil agit; vel, ut veriùs dicam, inanes Romani olim tirones in palum se primò gladiis et pilis quasdam mortiunculas captat, dentemque in dente fati- exercebant, ita ego in hunc caudicem stylum acuere et gat, authorem certè non lædit, ejus autem argumento- ingenii vixdum pubescentis rudimenta deponere haud rum vim et acumen nè assequitur quidem. Mirati incommodè me posse confido. Cum adversario enim primùm sumus quis esset; nomen enim ignobile, futili- tam insipido et vulgari, exiguo saltem quivis ingenio, tatis certè suæ conscius, celat. Cùm verò libellus ejus, et eruditione quantumvis leviter imbutus, etiam de immacri nescio cujus et jejuni ingenii indicium, perlectus proviso congredi sine periculo poterit. Priùs igitur esset, in eo statim, tanquam in speculo, virum conspex- quàm opus ipsum aggrediar, operæ pretium videtur, auimus. Quis igitur sit, pòst videbimus. Hoc verò jam thorem hujus Apologiæ illustrem, si diis placet, et disertacere non possum, hominem quendam valdè obscurum tum, in occulto tamen latentem, investigare. Sunt et vilem eum esse apparere; qui tamen arrogantia sua qui dicunt nomen illi Jano esse, obscuro homini mendaciisque fretus, ut morientem et penè defunctam et bonarum literarum rudi, ex illo grege leguleiorum regis sui causam aliquantulum resuscitare videretur, quos pragmaticos vocant. Verùm cùm meminissem hominumque animos jam sedatos, et judiciis Dei statim bifrontem esse Janum, alterum sincipitium in ejus ocacquieturos, iterum commoveret atque irritaret, Dei cipitio quærendum mihi esse statui. Itaque alteri sinOmnipotentis voluntati, summæque justitiæ se opponere cipitio nomen, uti ego indiciis quibusdam comperi, Bram(quam ille tàm insignibus et mirandis iræ suæ exemmalo est. Is librum nuper stylo atque sensu huic penè plis in regem, regisque fautores editis, omnibus vult geminum scripsit Anglicè Eikovokλásny, cujus et hunc esse notam) et supremos reipublicæ nostræ Magistratus fœtum esse haud temerè plures autumant. Virum accusare, convitiisque indignissimis infamare ausus est. igitur, quanquam et hic vultum in occipitio gerit, si Veruntamen ita obtorpescit, tam insulsus est, tamque libet, cognoscite. Nam, ut ipse profitetur, theologiæ somniculosum se glirem præbet, ut certissimum causæ doctor est, et episcopus Hiberniensis. Is cùm ab suæ jam languentis, et in totum penè perditæ omen ineunte ætate homo discinctus et ebriosus, episcoporum, præ se fert. Omnium enim debilissimam atque iniquis- qui tunc in Anglia dominabantur, luxum, opes, amsimam certe causam illam necesse est esse, qua in de-bitionem ante oculos haberet, inedia pressus et latrantis fendenda fautores ejus non solum armis, verùm etiam stomachi instinctu, nihil sibi utilius esse duxit, quàm ratione et argumentis inferiores sint. Meritò igitur ut sacerdotis munere indutus, Ecclesiam, tunc quidem |